‘Hé hoi, ik ben Connie, wie ben jij?’ Twee ogen kijken me onderzoekend aan. ‘Gert’. ‘Ah, leuk om jou te ontmoeten, Gert’, zeg ik en de jongeman kijkt me weer even aan. ‘Mag ik naast je komen zitten?’, vraag ik en hij knikt met zijn hoofd. We zitten samen aan een picknicktafel. Je weet wel,

‘Tjonge, wat ben ik blij dat ik geen medewerkers meer in dienst heb, zeg!’ of ‘Nooit meer de last van medewerkers, eindelijk van al dat gezeik af’. Ik hoor het zeer regelmatig om me heen. En blijf me er over verbazen, wat maakt die frustratie van deze voormalige werkgevers? Ja, ik ken als geen ander

Even serieus, hoe vaak laat jij jouw auto (als je die hebt natuurlijk) checken? Indien ouder dan drie jaar minstens één keer per jaar in verband met de APK, toch? Juist. Enne, als er tussendoor wat is? Dan ga je ook naar de garage natuurlijk. Wees eens eerlijk, hoe vaak laat jij jezelf checken? Jouw vrouwenhart bijvoorbeeld?

Ik beken. Ik houd van deadlines. Van die ‘zou-ik-het-nog-halen-en-is-het-dan-ook-op-tijd-op-de-plaats-waar-het-hoort-in-de-juiste-vorm’-situaties. Onder druk wordt alles vloeibaar, luidt een spreekwoord en dat lukt me regelmatig. Heerlijk! Het heeft één groot nadeel: je maakt de hele wereld om je heen er soms horendol mee. Da’s voor hen niet leuk, toegegeven. Maar oh, wat komt er onder druk toch veel

Naar ik van menig ouder begrijp is het ‘Oei, ik groei’-boek zo ongeveer de Bijbel rondom zwangerschap en opvoeding. Vanaf het begin wordt deze bundel veelvuldig geraadpleegd omdat er de nodige zaken zijn die je niet vanzelf kunt weten. Heel logisch. In aanvang begeleiden ouders hun kind en in het latere leven krijgt het ook begeleiding

Stel jezelf eens voor dat je de teller fiks naar vóren mag zetten. De jaarteller wel te verstaan. Menige vrouw gruwelt waarschijnlijk bij de gedachte ‘want het gaat allemaal al zo snel’. En de strijd tegen de zwaartekracht lijkt al regelmatig een wanhopige. Om dan ook het verstand nog de logica van dit soort gein

In januari krijg ik steeds vaker de kriebels van allerlei nieuwjaarsrecepties, -borrels, -kickoffs en andersoortige benamingen voor bijeenkomsten waarin ik telkens dezelfde mensen tegenkom. Met een beetje pech heb je die hele stoet ook in december nog gezien en deels gesproken vanwege de Kerst- en Oudejaarsborrels die er waren. Zeg nou zelf, zelden kom je

Daar zat ik dan ineens. Op Mallorca voor een schrijfweek met Esther Jacobs. Je weet wel, die dame die onlangs op Nyenrode zo’n vlammend betoog over haar levensweg gaf tijdens een SVE-bijeenkomst. Bij deze inspirerende dame meldde ik mij twee weken geleden voor een nieuwe ervaring: het schrijven van een boek! Jawel. Over het algemeen denk